Bijna verslaafd aan de Olympische Spelen stort ik me vanaf morgen weer in het gewone leven. Ik zal het missen, de beelden van juichende meiden van ‘ons’ volleybalteam, het moment van dichtgeknepen billen zodra bij Churandy Martina de finish in zicht was (wat een energie geeft die man), de gesprekjes op de bank achteraf enz. enz. Groots was het winnen, menselijk het verliezen. Ik baalde van de eenzame schoenen, achtergelaten door een sportvrouw van kaliber. De tranen van de hockeyvrouwen leken niet te stelpen. Ik wil het niet meer zien.
Tijdens de turnoefening op de balk van Sanne Wevers zei de verslaggever het herhaaldelijk: wie denkt alles in de hand te hebben, heeft het niet begrepen. Dit schoot me te binnen toen ik deze week met een klant haar zucht naar controle onderzocht. Als we nog in goden zouden geloven, dan had zij er graag tussen willen zitten, daar op de Olympus. Dan had ze het idee gehad dat ze de wereld kon besturen, dat ze macht had over het denken en doen van anderen.
Om verschillende redenen willen mensen graag aan knoppen draaien, anderen aan touwtjes binden en geloven dat ze de poppenspeler zijn. Velen gaan uiteindelijk denken dat dat werkelijk mogelijk is. Het idee van god-zijn is snel geboren.
Na een paar uur werken stapte ze naar buiten met de ontdekking dat ze met iets onhaalbaars bezig was. Ze had zich als een god gedragen. Immers, niemand geeft zijn denkkracht af aan anderen, dus ook niemand kan andermans denken besturen. Zij was van de Olympus afgedaald en werd weer gewoon mens. Feilbaar, kwetsbaar en niet tot alles in staat. Het besef van ‘leven is risico’s nemen’ drong langzaam tot haar door.
Ook Epke Zonderland ontdekte zijn mens-zijn. Als een lappenpop kwam hij neer, luttele seconden later stond hij weer op. Hij pakte de stang en turnde de wedstrijd van zijn leven. Alleen een held durft risico’s te nemen.
En in het Holland Heineken House zei Dafne Schippers tijdens haar huldiging: “Ik heb het wel gedaan”.
