Wij mensen zijn dragers, dragers van het leven. En soms dragen we de wereld. Ooit heeft iemand gezegd: stop daar maar mee. De god Atlas heeft de wereld op zijn schouders gelegd. Daardoor word jij ontlast. En heel af en toe denk ik: als we onze handen ineen slaan, zouden we dan de wereld weer kunnen dragen? Want dat is mijn verlangen: samen staan voor zorg voor de wereld. Muren afbreken en de stenen gebruiken voor bruggen tussen mensen. De brug oversteken en je hand uitreiken: ik wil je leren kennen. Wie ben je?

Onlangs had ik een bezinningsdag met het landelijk netwerk Steunpunt Levenskunst. Professionals die zich niet alleen inzetten voor persoonlijke ontwikkeling maar zich ook realiseren, dat hun werk bijdraagt aan een leefbare wereld. Als mensen zichzelf kunnen dragen, zich thuis voelen bij zichzelf, niet eenzaam en ontworteld zijn, zijn ze meer in staat een bijdrage te leveren aan onze gezamenlijke wereld.

Ons gesprek was een dag na de inauguratie van president Trump. Zo’n dag waarop je je afvraagt: gaat het goed met de wereld? We hebben allemaal onze eigen particuliere mening over de situatie in Amerika, maar ook in Nederland. Ook ik kijk met mijn eigen gekleurde bril naar de ontwikkelingen, naar de woorden in verkiezingstijd en de daden daarna. Maar bij een ieder van ons klopt dezelfde vraag aan: Gaat het goed met de wereld? Hoe sta jij in de wereld?

Hét lot van de wereld is te groot voor een mens alleen. Ons eigen lot dragen is vaak al een klus. Maar ons af en toe bezinnen op wat we te doen hebben in de wereld, in die tussenruimte, zoals Hannah Arendt het noemt, de ruimte tussen mensen in waar we elkaar ontmoeten, is het minimale. Het begint met het ontdekken van onze eigen gekleurdheid en deze onderzoeken. Stilstaan, nadenken en niet gedachteloos voort hobbelen. En tegelijkertijd open staan, naar buiten kijken en ontmoeten: mens, wie ben jij? Arendt vraagt ons te dragen: zorgdragen. Voor elkaars leefwereld.
Ria Pool Meeuwsen

illustratie: Nizar Ali Badr, kunst met stenen