Lees de speech mee…
Joke Hermsen over de film
Earth Matters | door Eveline Peters
Onlangs kwam er een film uit over schrijfster Hannah Arendt en haar omstreden verslaggeving rond het proces van nazi Adolf Eichmann. Arendt ging in tegen de demonisering van Eichmann en stelde dat hij eerder gruwelijk normaal was dan het anti-semitische monster waaroor hij werd uitgemaakt. Ook stelde Arendt de medewerking van leidinggevende Joden in de Holocaust aan de kaak. Hannah Arendt leert ons een wijze les die we beter meenemen naar de toekomst toe. Onderstaand artikel van Nederlands filosofe Joke Hermsen schetst een mooi en indringend portret van Hannah Arendt en de film.
“Als er al een les uit het Eichmann verslag van Arendt geleerd zou kunnen worden, dan is het deze: het is moeilijk om de mens tegen de mens te beschermen als we de schuld voor `het Kwaad’ bij één onmens, bij één zogenaamde duivel leggen. Het is al even moeilijk als bepaalde groepen mensen andere groepen van deelname aan de gemeenschappelijke wereld uitsluiten. Er is waarschijnlijk meer kans van slagen als irreële angsten bezworen worden en elke partij aan tafel wordt genood om, op welke wijze dan ook, deel te nemen aan een openbaar gesprek over die wereld. In Hannah Arendts visie betekent dit niet anders dan een ieder uit te nodigen ‘mens te zijn.'”
Lees verder…
https://www.villamedia.nl/artikel/drie-keer-journalistiek-op-idfa
Vita Activa, The Spirit of Hannah Arendt. Arendt is vooral bekend als filosofe en politiek denker, maar schudde de wereld op toen ze in The New Yorker publiceerde over het proces van Adolf Eichmann in 1961. Furieus werd gereageerd op de beweringen die de Duits-Amerikaanse filosofe – met een Joodse achtergrond – over Eichmann en zijn daden maakte. Ze vroeg zich af of hij wel echt het monster was waar iedereen over sprak of dat zijn daden werden ingegeven door het gedachteloos accepteren van bevelen. Haar verslag werd een filosofisch relaas over de banaliteit van het kwaad. Die periode en de golf van woede die door de Joodse gemeenschap trok, krijgt ruim de aandacht.
Aan de hand van haar publicaties wordt Arendt door bekenden, familie en denkers geschetst. Zo wordt duidelijk hoeveel invloed haar boeken en artikelen hadden. En hoe haar artikelen over het Eichmann-proces de manier van denken over ‘het kwaad’ voor veel mensen veranderde. De film van Ada Ushpiz is diepgravend, informatief en behoorlijke taaie kost. Geen film om makkelijk weg te kijken, maar wel een prachtige ode aan een van de belangrijkste vrouwelijke denkers van de 20ste eeuw.
Meer over Hannah Arendt:
Als de Amerikaans-Joodse denker Hannah Arendt nu zou leven, waar zou ze zich nu druk over maken – met de verkiezingen voor de deur? Over vluchtelingen.
De wereld heeft geen idee hoe om te gaan met vluchtelingen. De vluchteling mag nooit teruggestuurd worden als zijn leven in gevaar is én heeft mensenrechten. Wat je in de praktijk ziet is dat ze deel gaan uitmaken van de samenleving. Ze bouwen een nieuw leven op. Het zijn net mensen. Dáár zit de politieke angel. Ze kunnen dus blijven. Toen in 1951 het verdrag van de Rechten van de mens werd aangenomen wilden staten hen niet zien als potentiële nieuwe burgers. De rechten die vluchtelingen hebben worden onder het tapijt gemoffeld. Het asielverzoek wordt begrepen als een bescherming, veiligheid. Hannah Arendt zou zeggen: Dan heb je niet goed begrepen waar de vluchteling zich in bevindt. Hij vlucht uit zijn land. De vluchteling gaat buiten het recht leven, omdat hij geen plek meer heeft waar hij toe doet. Een vluchteling vraagt een eigen plek. In een gemeenschappelijke wereld is er een plek voor iedereen.
Hannah Arendt legt bloot dat wij alleen voor vluchtelingen willen zorgen als ze daar ginds zijn. Bescherming en geen mogelijkheid om een eigen plek te creëren. Daarmee zet je het leven van mensen in de wacht. Arendt in 1950: De wereld heeft laten zien dat het enige thuis wat zij aan vluchtelingen te bieden heeft het kamp is. Daar zijn geen mensenrechten. Het fundamentele recht van een vluchteling is: waar heb ik het recht om te leven?
